Şehit Enes'in naaşını Diyarbakır'da üç kişi yıkadı. İmam, dayısı ve bordo bereli devre arkadaşı üsteğmen.

Abdestini aldırdılar. Enes her zamanki gibi gülümsüyordu. Her zamanki gibi huzurlu, her zamanki gibi muzip muzip bakıyordu sanki… Kuruladılar bedenini… Yüzünü sildiler. Gözünden yaş geldi. Bir daha kuruladılar, gene yaş geldi, bir daha kuruladılar, gene… Devre arkadaşı darmadağın oldu, kendini daha fazla tutamadı, onun da gözyaşları boşaldı. İmam, hıçkırarak ağlayan üsteğmenin omzuna elini koydu, merak etme dedi, gözü arkada kaldı sanma sakın, cennetlik alametidir bu, için rahat olsun, bırak gözündeki yaş kalsın, arkadaşınız size cennetin kapısını araladı…

Bitirdiler yıkamayı… Devre arkadaşı tekrar eğildi Enes'in kulağına, bekle bizi kardeşim dedi, tekrar sırasıyla alnından, ellerinden, ayaklarından öptü. Kucakladı. Tabuta yerleştirdi.
Ölüm bile bu kadar güzeldir 
Herkese nasip olmaz böyle 
Şehitlik.
Mekânın cennet olsun kardeşim 
Diyarbakır sur şehidimiz