Önlüğün Vedası

Önlüğün Vedası
Düğmelerim arkada olduğu için, küçük bedenlerin sırtında, ancak annelerine ilikletebilirdim. Milletvekilinin de, arabacının da, nalburun da, dülgerin de, varlıklının da, yoksulun da öğrenci çocuklarının üzerindeydim. Okula karda el ele yürürlerken, tepelerde kendilerini izleyen kurtlardan korkan, kimi zaman okul çıkışında ayakkabı boyayan, kimi zaman okulda aşı olurken o kesif kokuda ağlaya ağlaya kollarını sıvayan çöp bacaklı çocukların üzerindeydim.

Yoksulluğun nefes aldırmadığı ailelerde, elden geçirilip seneye de giyilir, gerekirse alttan gelen küçük kardeşe devredilirdim.
Sadece anlaşmalı tek dükkânda bulunabilen değil, başta Sümerbank, ülkenin her köşesinde bulunabilen bir formaydım. Ardımdan elbette güncel bir kıyafet standardı olacak; ama korkarım gelecek nesiller beni, sadece küçük kasaba dükkânlarında, anılarında değil, en gelişmiş arama motorlarında bile zor bulacak.

Sürekli dün yaşanarak gün ıskalanmamalıdır, eski sırtta değil, gönülde taşınmalıdır; ama bazı duygular, bazı heyecanlar vardır ki, basit de olsa hep yeni kalmalı, korunmalıdır.
Çocukların servis araçlarıyla okula değil, okulların servis sağlayıcılarla eve gelmesine az kalmışken, insanlar yeniçağın vebası bulaşıcı yalnızlığa yaklaşırken, benden, biz'den, bir sembolden daha veda, sıcak bir elveda sizlere; beni unutmayın…

Beyaz Yakalı Okul Önlüğü Adlı Yazıdan

DÜŞ HEKİMİ YALÇIN ERGİR
(16 Aralık 2008/Ankara)

Eski Ankara Fotoğraf Ansiklopedisi