Oğlumun öğretmeni ile ilgili bir anısı

Oğlunun öğretmeni ile ilgili bir anısını anlattı. Aşağıda paylaşıyorum.
***
Benim oğlum ilkokuldayken 35 kişilerdi. Öğretmeni Perihan Taçoy. Veli toplantısında öğretmene soruyoruz. Kim sorsa “çocuğum nasıl” diye, “durumu çok iyi” diyor. Birinci sınıf böyle geçti, ikinci sınıf böyle geçti. Üçüncü sınıfta velinin birisi dedi ki, “hocam, 35 kişinin hepsi de iyi olabilir mi? Bizi avutuyor musunuz, yani neler söylüyorsunuz,” dedi. “Bakın ben size bir şey söyleyeyim” dedi öğretmen. “Her çocuğun mayası birbirinden farklıdır. Benim sınıfımda elmas da var, altın da var, gümüş de var, tahta da var. Benim görevim elması pırlanta haline getirmek, altını bilezik haline getirmek, gümüşü kolye haline getirmek, tahtadan da bir süs eşyası yapabilmek. Ama ben her akşam eve gittiğimde, bu çocukları geriletmeyecek ne yapabilirim veya acaba geriletecek bir şey yaptım mı diye düşünürüm. Benim sınıfımda hepsi iyi durumdalar. Çünkü elmaslar pırlanta oluyor, altınlar yüzük olmaya başladılar. Daha ne isteyebilirim. Onun için çocuklarımın hepsi iyi. Ama öbür taraftan da mayası altın olan çocuğu pırlanta haline getirmek istersem o çocuğu da kaybederim. Mayası altın olan çocuğu gümüş yüzük haline getirirsem o çocuğu da kaybederim. Onun için önemli olan, her çocuğu gelebileceği en üst seviyeye getirebilmektir. Bundan dolayı benim çocuklarımın hepsi çok iyi. Hiçbirine söyleyebilecek bir şeyim yok, ” dedi. 
O otuz beş kişinin hepsi şimdi bir yerlere geldiler. Benim oğlum 45 yaşında şu anda. Önceden yaşadığım bir olay. Ben kendim de emekli fen bilgisi öğretmeniyim. Buda bana daima öğretmenlik hayatım boyunca düsturu olmuş bir öğüttür. 
***
Perihan Taçoy öğretmeni kutluyorum. “Öğrencinin olabileceğinin en iyisi olmasına yardımcı olarak onu hayata hazırlamak!” Perihan öğretmenimin bu yaklaşımı anne babaların çocuklarıyla ilişkisinde de rehber olabilecek bir tutum. Kendisi benim gözümde bu toplumun bir gizli kahramanı. Saygı ile selamlıyorum.
Doğan Cücelioğlu sayfasından alıntı.