Dedesi, Bağdat kadısı, babası, padişah tarafından atanan Heyet-i Ayan azası’ydı.

Çamlıca’da, uşaklı bahçıvanlı, muhteşem bi köşkte yaşayan, oturmasını kalkmasını, ecnebi lisanları bilen, yakışıklı bi delikanlıydı. 
Yüksek tahsil için İskoçya’ya gönderildi. 
Ve Londra’da bi partide gördü onu... 
Güzeller güzeli İngiliz genç kadın, şahane gülümsüyor, etrafına ışık saçıyordu. 
Vuruldu, âşık oldu. 
Gözler her şeyi anlatır derler ya, 
belli ki, hisleri karşılıksız değildi. 
Zaten, zarif bi kaç kısa cümleden oluşan sohbet sırasında işareti almış, genç kadının her gün Hyde Park’ta at gezintisi yaptığını öğrenmişti. 
Sabahın köründe, soluğu Hyde Park’ta aldı. 
Aaa ne tesadüf filan... 
Birlikte at bindiler, yemek yediler, muhabbeti ilerlettiler. 
Rüya gibiydi. Rüya gibiydi ama, uyanması da vardı... 
Tahsilini tamamlamıştı, yurda dönmesi gerekiyordu. 
Kalsa, olmaz, bıraksa, hiç olmaz. 
Pat diye, benimle evlenip Türkiye’ye gelir misin dedi. 
Genç kadın sevinç çığlığı attı, coşkuyla boynuna atlayıverdi. 
Sonra... 
Az geri çekildi, oturdu, boynu büküldü, 
hayatta en çok istediğim şey bu ama, maalesef imkânsız, Jack var dedi.
Jack de kim yahu?
Genç kadının ailesi tiyatrocuydu, ordan oraya turneyle dolaşan kumpanyaları vardı. 
Babası ölünce, annesi bi adamla Avustralya’ya kaçmış, kızını anneannesine bırakmıştı. 
Anneanne, n’aapsın, torununu acilen 
başgöz etmiş, talihsizlik işte, savaşa giden damat, kimbilir nerde mıhlanmış, geri dönmemiş, ardında, henüz 16 yaşında hamile bi dul bırakmıştı. 
Jack, oğluydu.
Delikanlı dinledi, dinledi, önce sıkı sıkı sarıldı, sonra hiç sorun değil, oğlumuzla gideriz dedi.
Orient Express...
Ver elini İstanbul.
Delikanlı hiç sorun değil demişti ama, sorun büyüktü. 
Esir şehrin insanlarıydı İstanbul... 
Mustafa Kemal Bandırma’ya binerken, 
İngiliz gelinin, İngiliz işgalindeki kâbusu başlıyordu.
Dedim ya, işgal yıllarıydı, herkes herkese şüpheyle bakıp, memleketi satanları mimlerken... 
Faytona binip, köşke geldiler. 
Aman da efendim hoş gelmişiniz 
sefalar getirmişiniz diye kucaklaşma beklenirken, bismillah, nerden bulup getirdin bu gâvuru dedi, delikanlının ailesi! 
Memleket İngiliz süngüsü altında 
inim inim inlerken, İngiliz gelin olacak iş değildi yani.
Aşklarına sığınıp, göğüs gerdiler. 
Sevdiği adam uğruna, kara çarşafa bile girdi İngiliz gelin, Müslüman oldu, Nadide adını aldı. 
Kaderin cilvesi mi desek, ne desek... 
Mustafa Kemal Bandırma’ya binerken İstanbul’a inen bu genç kadının nüfus kâğıdına, doğum yeri olarak Bandırma yazıldı... 
Çünkü, nüfus memuru doğum yerinin 
Londra olduğunu gördü, Londra Mondra olmaz, olsa olsa Bandırma’dır diye kaydetti!
Memleket kurtuldu, cumhuriyet kuruldu. Hariciye’ye giren delikanlı, Lozan’da 
İsmet İnönü’nün özel kalem müdürü oldu. 
Şak, kanun çıktı, hariciyecilerin 
eşi ecnebi olamaz... 
İnönü, pek beğendiği delikanlıya kıyamadı, boşan, birlikte yaşa, mesleğine devam et dedi. Delikanlı, bu teklifi hakaret olarak kabul etti. Benim için ailesini, memleketini, dinini terk eden eşime bunu yapamam, mesleğimden vazgeçerim, aşkımdan asla dedi.
Bastı istifayı, ıvır zıvır işler yaparak, evini geçindirmeye çalıştı. 
O zamanlar memur değilsen, ayvayı yiyordun. 
Ayvayı yedi. Hayatları kaydı. 
Önce eldeki avuçtaki bitti, sonra gümüşler satıldı, ardından köşk gitti... Dımdızlak kaldılar. Kiraya çıktılar. 
Tükene tükene, gecekonduya kadar düştüler.
Çocukları olmuştu. Saracak bez yoktu. Çarşafları yırttılar. Bi eli yağda bi eli balda doğup büyüyen delikanlı, eşinin hiç sızlanmadan dimdik duruşunu gördükçe, yeniden yeniden âşık oluyordu ama, kahrından alkole dadanmıştı.
Çalışamaz hale geliyor, daha çok sefalete sürükleniyorlardı. Hayatlarında 
eksilmeyen tek kavram, mutluluktu. 
Mutluydular.
İngiliz anne, adı gibi, hakikaten nadide’ydi... 
O kör kuruşa muhtaç hallerinde bile, hastaneden atılmış iki çocuklu bi kadına evini açtı, sokakta dilenen bi nineye 
kendi yatağını verdi, aylarca baktı, yıkadı, pakladı, komşuların fısır fısır dedikodusuna aldırmadan, kaçak olarak yaşayan, dara düşmüş bi Fransız’ı sofrasına oturttu, çocuklarına kuru ekmeği paylaşmayı öğretti.
Bi gün... 
İngiltere Elçiliği’nden görevliler geldi, 
nasıl duydularsa duymuşlar, çocuklarını al, İngiltere’ye dön, eğitimlerini üstlenelim, sosyal güvencen olsun dediler Nadide’ye... 
Kapıdan kovdu! 
Eşim Türk, çocuklarım Türk, burada babalarının yanında yaşayacaklar, ben de onların yanında öleceğim, benim için hayatını feda eden eşimi, paraya değişmem dedi.
İki millet, iki devlet, iki din arasında 
perişan olmuşlardı ama, aşkları sapasağlamdı.
Üstelik... Cumhuriyet de sapasağlamdı. 
O dönemin Cumhuriyet’i, şimdiki gibi sadece parası olanlara değil, gariban ailelerin çocuklarına da fırsat eşitliği sağlıyor, okumaya niyetleri varsa okutuyor, üniversiteyse üniversite, konservatuvarsa konservatuvar, yeteneğin önünü açıyordu.
Delikanlı, delikanlı gibi yaşadı, öldü. 
Nadide zatürreeden vefat etti, hayatının en çetin günlerini yaşadığı İstanbul’da, kızının evinde... 
En çok kızına güvenir, en çok küçük oğlunu severdi. 
Bu koca yürekli kadının küllerinden doğan kızı, YILDIZ... 
Oğlu, MÜŞFİK KENTER’di.
Boşuna dememişler, işini yapacaksan aşk’la yap diye...
Ve, merak ederim, 
tiyatroda sahneye koymak için abuk sabuk senaryolar aranır hep niye ...?

Yılmaz Özdil