Çok Güzel Bir Öğretmen Anısı

Bir hafta oldu tayinimin çıkıp Şemdinli'den temelli geleli.1 ay olmuş gibi geliyor. Oraya yakışır bir yazı olmalıydı ama duygularım karmakarışıktı.Biraz beklemek en iyisiydi.
3 buçuk yıl.Benim bir buğday Şemdinli'nin bir değirmen olduğu 3 buçuk yıl.Orada doğru bildiklerimin yanlış, yanlış bildiklerimin doğru olabileceğini gördüm. Vay işin bir de bu kısmı var demek dediğim zamanlar oldu.Kalp kırıklığını ,gözyaşını dibine kadar , yatağın üzerinde zıplayacak kadar mutluluğu arşa kadar yaşadığım duygularım oldu.
Cesaretimi ,istersem neleri yapabileceğimi gördüm.Başarıyı ,başarısızlığı ,umudu,imkansızlığı,tüm imkansızlığın içindeki imkanı gördüm. 
Çok fazla ön yargı gördüm. Orada nasıl yapıyorsun? Yemeklerini nasıl yiyorsun? Anlaşabiliyor musun? Ay sana şaşırıyoruz nasıl sevebiliyorsun oraları? Önceleri kızıyordum, Şemdinli'nin yerine ben güceniyordum ama sonra onları da anladım. Adını sadece televizyonda duyuyorlar. Haritada yerini bile bilmiyorlar.Medya hep kötü göstermiş onlar da ona inanmış.
Tüm ön yargılara inat 'Hocam biz öğrenciler için bir şey yapmak istiyoruz ne yapabiliriz ? ' cümlesini çok duydum.Hiç beklemediğim kişiler sana para gönderelim çocuklara bir şey al dediler.Delik ayakkabıların yerini bu gibi güzel insanlar sayesinde sıcak botlar aldı.Bazı öğrencilerime dergi üyeliği yaptılar çocuk adına dergi gelmesinin mutluluğunu yaşadı. Ta Istanbul'dan Şemdinli'ye bir araba dolusu kırtasiye malzemesiyle geldi Erkan abiler.O malzeme tüm okula 1 yıl yetti.Burs verenler,atkı bere ördüm yollamak istiyorum diyenler,biz okuduk bu kitapları size göndermek istiyoruz diyenler. Buydu işte.Onlar için küçük basit olan bizde alkışlarla karşılanıyordu.
EGA vardı. Sınıfımızın Burcu annesi vardı.Şemdinli sayesinde önüme çok kapı açıldı ,normalde tanışamayacağım çok kişi ile tanıştım,konuştum. Ardımda desteğini ,omzumda elini hissettiğim çok el vardı.
Dağına ,taşına ,yazına ,kışına en çok da baharına hayran oldum.Öyle güzel doğal güzellikleri ,şelaleleri var ki görseniz siz de hayran olursunuz. 
O paylaştığım yer sofrası Şemdinli'de klasiktir.Neleri varsa koyarlar önüne.Giderken de hep aynı cümle'Sana bir şey lazım mı Allah aşkına söyle ' Yok desen de poşete konulan ya elma ya ceviz ya da tandır ekmeği çoktan tutuşturulmuştur eline.Ben ailemi aramadım orada.Herkes bana ailem gibi davrandı. Gidin herhangi bir kapıyı çalın içeriye buyur etmeyecek insan yoktur.Biz oraya gittiğimizde onlar bize kucak açıyorlar ama  malesef onlar bize geldiğinde biz kucak açamıyoruz. Doğu Batı Kuzey Güney farketmez.Iyi insan da kötü insan da her yerde.
Oralarda aynı dili konuşmadan da birbirimizi ne kadar sevebileceğimizi gördüm tekrar tekrar.Bir gülümseme bütün kapıları açtı. Çok velimle o Kürtçe ben Türkçe konuşarak anlaştık
Gidip görmediğin yer senin değildir derler.Gittim .Bir memleketim de orası oldu. Kalbimin yarısını orada bıraktım.
Öğrencilerim.Ah canlarım...Hepsi öyle özel ki.Çok masum çok içtenler.Koridorda kollarını aç koşarak gelen 3-5 öğrenci mutlaka olur.Sana hayranlıkla bakan gözler, her hareketini kopyalayan minikler. Elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım onlar için.Büyüdüklerinde bana ulaşacaklar.Diktiğim fidanların koca bir çınar olduğunu görmenin hazzını o zaman yaşayacağım.
Ilk gittiğimde mutlulukla gittim şükür ki minnetle döndüm.Şemdinli'den Van 'a kadar gözyaşı döktüm.Ben Şemdinli'den çok razıyım. Insallah o da benden razı olmuştur.Amacım güzel izler bırakmaktı inşallah bıraktığım tüm izler güzel olmuştur.

Alıntı: Merdiye Sağdıç