BIYIK VE ÖĞRETMENLİK

Yıl 1997. Öğretmenliğimin ilk günleriydi. 3. sınıfları oturuyordum. Sınıfını devraldigim meslektaşım iri kıyım pala bıyıklı birisiydi. Ben gençliğin verdiği hevesle bağıra çağıra ders anlatıyordum. Çünkü kendimi öğrencilerime ispat etmeliyim diye düşünüyordum. Ufak tefek, çakır gözlü bir öğrencim vardı. Gözlerinden zeka fışkırıyordu. Ama beni hiç dinlemiyordu. Yavaş yavaş canım sıkılmaya başlamıştı. Artık dayanamadım yanıma çağırdım .
- Kızım Neden dersi dinlemiyorsun, bir derdin sıkıntın mı var, diye sordum.
Çocuğun yanıtı beni şok etmişti:
- Senden ogretmen olmaz ki.
Ben şaşırarak nedenini sorduğumda ikinci yanıtı daha da ilginçti:
- Çünkü senin bıyığın yok, bıyığın olursa dersi dinlerim.
Öğrencimi derse motive edebilmek için bir hafta bıyık bıraktım ve barıştık.
Yıllar sonra kendisi de öğretmen oldu ve sosyal medya aracılığı ile iletişime geçtik. Ona:
- Bıyığım yok ama halâ öğretmenim dedim. Gülüştük, anılarımızı tazeledik. Tekrar öğretmen olduğuma şükrettim.