"ATATÜRKÇÜĞÜM" Bir sonbahar mevsimi, sanırım 1937 yılı idi. 

Karadeniz’e Ege Vapuru ile geziye çıkmıştık. Gemide, ben yine O’nun yanındaydım. Hava çok soğuktu. Çocukça afacanlığım o gün yine üzerimdeydi. Bulunduğum yerden güverteye çıktım. Güvertede nöbet tutan bir askeri gördüm. Asker, üşüyen ellerini oğuşturup duruyor, ileri geri yürüyerek nöbet tutuyordu.
Ben askere: 
”Asker ağabey, sen çok üşümüşsün, haydi gel! Seni Atatürkçüğümün yanına götüreceğim.” dedim. 
Asker, nöbet görevini bırakmak istemiyordu. İtiraz etti. Ne var ki ben de diretiyordum. 
Askeri, çekiştire çekiştire Atatürk’ün huzuruna götürdüm. Asker, korku, heyecan ve üşüme nedeniyle kaygılıydı, tir tir titriyordu. Sağa sola telaşlı telaşlı bakıyor, kendini geri çekiyor ve gelmemeye çalışıyordu. Gözleri heyecan ve telaştan fal taşı gibi olmuştu. Ama ben, diretiyordum onu zorla götürüyordum.
Ben: 
“Atatürkçüğüm! Bak bu asker ağabey çok üşümüş, onu ısınsın diye zorlayarak bura ya getirdim, o gelmek istemedi, ama bak, soğuktan tir tir titriyor”dedim. Onu zorla getirdim, dedim.
Atatürk hiç bozuntuya vermeden, askeri oturttu. 
Adını, memleketini, mesleğini sordu. Onunla bir süre sohbet etti. Çay ikram etti. Sonra onu görev yerine gönderdi. Daha sonra beni karşısına alarak, herkesin bir işi, mesleği olduğunu örneklerle anlattı. 
“Bu askerin de şu anki görevi bu.” dedi. “Herkes görevini yapmalıdır, vatanın ve hepimizin güveni için asker ağabeyin nöbet tutuyor.”şeklinde açıklamada bulundu. 
Bu konuda da beni eğitti. Ben de bu askerin Atatürk’le yakınlaşmasını, onunla sohbet etmesini sağlayarak askere büyük bir ödül vermiş oldum. Bu çocukluk saflığımla, bir askerin Atatürk’le tanışmasını, sohbet etmesini sağlamış ve böylece gönlünü kazanmıştım. 
Bu anıyı hatırladıkça mutlu oluyor, duygulanıyorum.
( "Atatürk’le Çocukluğum" - Ülkü Adatepe)

Mustafa Kemal ATATÜRK'ün en küçük manevi kızı.
6 yaşına kadar yanında bulundu, yurt gezilerinde eşlik etti.
Ülkü Adatepe hanımefendiyi (1932 - 1 Ağustos 2012) aramızdan ayrılışının 7. yılında saygıyla ve rahmetle anıyoruz.