Annen var mı senin? 

- Var tabii. 
- Ne iş yapar? 
- Çamaşıra gidiyor. 
- Sen ne olacaksın büyüyünce? 
- Ben mi? dedi. 
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık. 
-Ben, dedi, boyacı olacağım. 
- Ne boyacısı? 
- Kundura boyacısı. 
- Neden kundura boyacısı? 
- Ya ne olayım? 
- Doktor ol, dedim. 
- Olmam, dedi. 
- Neden? 
- Olmam işte. 
- Neden ama? 
- Doktoru sevmem ki. o
- Olur, mu ya? Bak, dedim. Doktor sevilmez olur mu? 
- Tabii sevmem, dedi. Annem hasta oldu. Evimize geldi. Kumbaramızı kırdık. Bütün yirmi beşlikleri ona verdik. Sonra çeyrekler kaldı. Onlarla da reçeteyi yaptırdık. O da zorlan. 
- Ama annen iyileşti. 
- Annem iyileşti ama paramız gitti. İki gün, yemek yemedim ben. 
- Peki, dedim, öğretmen ol. 
- Ben mektebe gitmiyorum ki. 
- Neden? 
- Öğretmen beni dövüyor. 
- Neden? 
- Yaramazlık ediyorum da ondan. 
- Sen de yaramazlık yapma. 
- Ben yaramazlık ne demek bilmiyorum ki. 
- Öğretmenin yapma dediği şey, dedim. 
- Belli olmuyor ki! Bir gün arkadaşımın biri “Çamaşırcının piçi” dedi. Ben de döğdüm onu. Öğretmen de beni döğdü. Ondan sonra hep çamaşırcının piçi diye çağırdılar. Hiç kimseyi döğmedim. Yaramazlıkmış diye. Birkaç gün sonra yanımdaki arkadaşın iki kalemi vardı. Birini aldım. Hırsızsın sen diye döğdüler. Benim kalemim yoktu aldım. Sonra o da yaramazlıkmış, hem de çok fena bir şeymiş. Bir daha kimsenin kalemini almam dedim. Defterini aldım. Bu sefer hem döğdüler, hem mektepten kovdular. 
- Çok fena yapmışsın. 
- Fena yaptım. Ben adam olmak istemiyorum ki. 
- Ne olmak istiyorsun ya? 
- Boyacı olacağım dedim ya.

Sait Faik Abasıyanık