16 yaşında genç bir kız. Üniversiteye hazırlanıyor bu yıl.

16 yaşında genç bir kız. Üniversiteye hazırlanıyor bu yıl. Telefondaydık az önce. Morali bozuk. Anlatıyor. Hiç konuşmadım. Sadece dinledim anlattıklarını. Yumruklarımı sıkarak... Sahi biz kadınlar neden yaşıyoruz bunları ?
Geçen akşam ders çalışmaktan sıkıldım parka gidip hava almak istedim. Orta yaşlarında bir amca geldi. Etrafımda dolanıp durdu. Sonra numarasını bir kağıda yazdı, önüme fırlatıp gitti. Polisi aradım. Ekip arabası gönderdiler. Reşit olmadığım için şikayetçi olamıyormuşum. Annemi çağırdılar. Annem daha sonra bana zarar vermesinden korktuğu için şikayetçi olmadı.
Yine bir başka gün apartmana girdim, arkamdan birinin beni takip ettiğini fark ettim. Ayağıyla asansörün kapısını tutup, ısrarla numaramı istedi. Vermedim. Gitmezse çığlık atıp apartmanı ayağa kaldıracağımı söyledim. Korkup kaçtı.
Geçen yıl kendini sivil polis olarak tanıtan biri de arkadaşıma musallat olmuştu. Sürekli okuduğumuz liseye geliyordu. Polisler müdahale etti en sonunda.
Ve son olarak bu gece. Evet şu an ders çalışmaktan sıkıldım ve dışarı çıkıp biraz oksijen almaya ihtiyacım var. Parkta yürümeye ve belki biraz oturmaya. Ama çıkamıyorum. Niye biliyor musun abla? Çünkü bir kaç gündür bir arabanın sürekli evin önünde beklediğini, içindeki adamın bana bakıp durduğunu fark ettim. Belki de bakmıyordur, bilmiyorum. Ama paranoyak oldum. 1 yıldır biber gazı taşıyorum yanında. Bıçak bile taşıyan arkadaşlarım var çantalarında. Kendimi çok savunmasız hissediyorum. Karete ya da aikido kursu araştırıyorum şu an. Bir savunma sporu öğrenirsem belki daha iyi hissederim kendimi. Çok güçsüzüm. Keşke hiç büyümeseydim. Neden biber gazı taşımak zorundayım? Ben kimseye zarar veremem ki.
Kadın olmak böyle bir şey mi abla? Hem zaten ben kadın bile değilim henüz. Neden böyle şeyler yaşıyorum ?
Çocuklarımız değerli...