Okumak

Çocukken içine kapanık bir çocuktum. Hiç konuşmazdım. Görenler bu halime şaşırır benim için “görüntü var ses yok” derlerdi. Yaramazlığım olmamış annemin dediğine göre. Ortaokul dönemimde dayımın kitaplarını karıştırır, okur, anlamaya çalışırdım. Benim seviyeme uygun bir kitap yoktu ne dayımın kitaplığında ne de okul kütüphanesinde. Elime geçen her yayını okurdum. Dergi, ansiklopedi ve hiç anlamadığım kavramlarla dolu siyasi kitaplar… Anlamak güç olurdu, tekrar okurdum. Bilmediğim kavramların anlamlarını öğrenmeye çalışırdım. Arada bir de şiir yazardım.

Okulda bir kütüphane vardı giriş katında, sınıftan bozma, küçücük. Raflardaki kitaplara tek tek bakardım. O kadar eskiydiler ki... Kapakları yıpranmış, yırtılmış; kiminin sayfaları dağılmış. İncelerdim, enteresan bulduğum konular içerirdi bazıları.

Okul hayatım boyunca kütüphane memurundan başka kimseye rastlamadım o kütüphanede. Bir arkadaşımla kütüphaneye gittiğimi hatırlamıyorum. Herhangi bir kitaptan bahsettiğimizi, okuduklarımızı paylaştığımızı… Hatırlamıyorum. Ortaokuldan üniversiteye kadar kütüphane anılarımda hep yalnızdım.

Kütüphane memuru anlamaya çalışır gözlerle bakardı bana. Bir şey sormaz sadece izlerdi beni. Aradığım özel bir kitap olmazdı. Kitapları incelemek, bahsettiği konuları görmek, ilgimi çeken bir konuya sahip olanı okumak için almaktı amacım. Kütüphanedeki yalnızlığım ve üzerimdeki şaşkın bakışlar rahatsız ederdi beni. Gene de vazgeçmedim kütüphaneye gitmekten. O büyülü dünyanın çekim gücü çevrenin etkisinden daha fazlaydı.

 Sonra sorgulama, anlamlandırma aşamasına geçtim. Okuduklarımı ve bunlar üzerine değerlendirmelerimi anlattığımda arkadaşlarım şaşırıyor, derin bir boşluğun içine düşen gözlerle bakarak sadece susuyorlardı. Gözlerinden benim aklımı yitirdiğimi düşündüklerini görebiliyordum. Okumayan bir çevrede okuyan insan âlim değil deli olarak algılanıyordu. O zaman anladım ki artık farklı bir dünyadayım ve farklı bir lisanı konuşuyorum.

Hayatım boyunca kitaplar en yakın arkadaşım oldu. Hep yanımda olan, hayatımı anlamlandıran, sorunlarımı çözen, yalnızlığıma teselli olup bütün zamanlarımı değerli kılan, beni hiç üzmeyen bir arkadaş...