Öğretmenime Mektup

Öyle özledim ki seni öğretmenim. En olgun duygulardayken bile sen; bizim mutluluğumuz için küçücük bir çocuk olurdun bir anda. Yorgunluğun alnındaki çizgilerden anlaşılsa da sen yine dinlenmiş duygularla gelirdin sınıfa. Oyunlarımın en büyük kahramanıydın. Hep sen olurdum oyunlarımda. Annem, babam,  arkadaşım her şeyim olmuştun bir anda. Ben henüz okuma yazma bilmezken, sevgiyle adını yazdın yüreğime. İşte o an başlayıp halâ okumakta olduğum bir kitapsın kalbimde.

Şimdi bende öğretmen oldum öğretmenim. Bir şeylerin değerini yazık ki senin gibi bilemiyorum. Sen köyümüze kitap getirebilmek için uğraşırken, ben daha ilk atamamda bilgisayarla karşılaştım sınıfta. Her şey çok değişti. Belki şimdi biz meslektaşlarının yüreğinde sende kopan fırtınalar kopmuyor Ama ümidimi halâ kaybetmedim. Bu gelişen teknolojiye rağmen, sevgi ve mücadele hissi bir gün galip gelecek buna inanıyorum. İşte bana bağışladığın en büyük miras bu galiba.  Yanımda olmanı ne kadar isterdim. Halâ senden öğreneceğim ne çok şey var değil mi? Ama endişeye kapılma. Sen derdin Nefes varsa hayat vardır. Hayat varsa eğitim vardır. En ümitsiz anımda bile masa başında çocuklarım   zaferim oluyorlar. İşte öğretmenim daha nice hayata geçmiş sözlerin.

Şu dörtlükle belki bir gün okuyacağın mektubuma son veriyorum.

Ne zaman doğum günüm sorulsa, eylül derim.

Ben O gün doğdum!

Aydınlığın simgesiyle, işte o zaman tanıştım.

O sensin öğretmenim Ben seninle varım ve varolacağım.