Birçok kişide gözlemlediğim bir şeyden bahsetmek istiyorum.

Anne-babadan sevgilerini belirgin bir şekilde görememiş kişilerin sevildiklerini çıkarmak için çok çaba harcadıklarını görüyorum. Evet babam seviyor beni ama sevdiğini gösteremiyor. Evet annen seni seviyor ama içinden seviyor. 
Sevildiğimizi anlamadan sevildiğimize ikna olmak için çabalıyoruz. Bizi sevmelerine ihtiyaç duyduğumuz kişilerin bizi sevip sevmediklerini anlamak adına bir savaş vermek durumunda kalmak ne kadar acı. 
Muhtemelen biz ana-babamızdan sevgi mi gördük cevaplarını alacağız bu ebeveynlerden de. 
Bu şekilde sevildiğini bilmeden ama sevildiğine kendini ikna eden kişiler bugün de aynı şekilde sevgi görmeden ama sevildiğine kendini ikna ettiği ilişkiler içinde buluyor kendini. 
Sürekli sevilen biri olduğunu senin kendine söylemen zorunda kalman ve gerçekten seni sevdiğini gösterebilen ve ifade eden kişilere karşı ise duyarsız kalman çok ilginç. 
Sevginize muhtaç olan ve ihtiyaç duyan çocuklarınızı kendinizden ve sevginizden mahrun bırakmayın.

Sevgisini gösteremeyen ebeveynin savunucusu haline gelen diğer ebeveyn olmakta çok zor. Çocuğunuza hayal satıyorsunuz. Sevilmeyi hissetmek yerine sevildiğine inanmayı öğretmeye çalışıyorsunuz. Gerçekliği bir kenara bırak ve inanmak istediğin şeye inan demeyi öğretiyorsunuz.

Ziya Ünlütürk