Türk Eğitim Devrimi'nin Okulları Köy Estitüleri'nde Yaşam

Türk Eğitim Devrimi'nin Okulları Köy Estitüleri'nde Yaşam (Renkli)

Köy Enstitülerinde öğrenciler güne sabah sporu ve halk oyunlarıyla başlarlar, daha sonra arkadaşların fırında pişirdiği ekmeklerle kahvaltılarını yaparlardı.

Enstitülerin her biri büyük kütüphaneye sahipti. Hasan Ali Yücel’in çevirisini yaptırdığı Dünya Klasikleri bu kütüphane raflarında yerlerini almıştı.

Saat 7.30’dan sonra serbest okuma yapan öğrenciler bir yıl içinde 25 dünya klasik eseri okumak zorunda idi.

Ayrıca isteyen öğrencilere mandolin, keman ve bağlama dersleri de verilirdi.

Anadolu’dan gelen bu köy çocukları okuduklarından, dinlediklerinden,
gördüklerinden çok etkilenir, etkilenmekle de kalmayıp örnek alırlardı.

Köy Enstitülerinde adeta Türkiye’nin geleceğine damgasını vuracak
aydınların tohumları atılmaya başlanmıştı.

Enstitüde ders programları;

-Serbest okuma saatleri

-Orta öğretim derslerinden oluşan programlar (derslerin %50’sini kapsamakta)

-İş eğitimi konulu dersler; tarım dersleri alan öğrenciler modern zirai teknik
konularda yetiştirilir ve öğrenciler tarafından tarlalara ekilen mahsul daha
sonra yine öğrencilerin sofralarına yiyecek olarak dönerdi.
(Program derslerin %25’ini kapsamakta idi)

-Teknik dersler; Erkek öğrenciler demircilik ya da marangozluk eğitimi alırken, kızlar da el işi, dikiş ya da yemek iş kollarından birini seçiyordu.
(Program derslerin %25’ini kapsamakta idi)

Koyun gütmekten tarla çapalamaktan başka bir şey bilmeyen köy çocukları,
enstitüde aldıkları eğitimle birer aydın olarak köylerine dönecekler ve
öğrendiklerini uygulayarak köylerini kalkındıracaklardır.

Enstitülerde her cumartesi eleştiri toplantıları yapılır, geçmiş hafta değerlendirilip yanlış uygulamalar eleştirilirdi.

Her öğrenci bir müzik aleti çalmayı öğrenmek zorunda idi.

Hasanoğlan Köy Enstitüsü'nde okul, şan dersi alan öğrencilerin koro çalışmalarıyla çınlıyor, çayır üzerinde resim çalışması yapan, voleybol oynayan ya da mandolin çalan öğrencilerle alışılmadık bir köy manzarası ortaya çıkıyordu.

Köy Enstitüleri ve Yöneticileri

Akçadağ - Malatya / 1940 / Şinasi Tamer, Şerif Tekben
Akpınar - Samsun / 1940 / Nurettin Biriz, Enver Kartekin
Aksu – Antalya / 1940 / Talat Ersoy, Halil Öztürk
Arifiye - Kocaeli / 1940 / Süleyman Edip Balkır
Beşikdüzü – Trabzon / 1940 / Hürrem Arman, Osman Ülküman
Cılavuz – Kars / 1940 / Halit Ağanoğlu
Çifteler – Eskişehir / 1937 / Remzi Özyürek, M. Rauf İnan, Osman Ülkümen
Dicle – Diyarbakır / 1944 / Nazif Evren
Düziçi – Adana (Osmaniye) / 1940 / Lütfi Dağlar
Ernis – Van / 1948 / İbrahim Oymak
Gölköy – Kastamonu / 1939 / Ali Doğan Toran
Gönen – Isparta / 1940 / Ömer Uzgil
Hasanoğlan – Ankara / 1941 / Lütfi Engin, Hürrem Arman, M. Rauf İnan
İvriz – Konya / 1941 / Recep Gürel, İ. Safa Güner
Kepirtepe – Trakya / 1938 / Nejat İdil, İhsan Kalabay
Kızılçullu – İzmir / 1937 / Emin Soysal, Hamdi Akman, Talat Ersoy
Ortaklar – Aydın / 1944 / Hayri Çakaloz
Pamukpınar – Sivas / 1941 / Şinasi Tamer
Pazarören – Kayseri / 1940 / Sabri Kolçak, Şevket Gedikoğlu
Pulur – Erzurum / 1942 / Ahmet Korkut, Aydın Arıkök

AkifTanrıkulu