"Şu çocuğa bak biraz.. Öğretmen oldu ataması yapılmadı; Ama bugün şehit düştü !

Sonra gidip uyuyan evladının saçlarını okşa, bitireceği üniversiteleri ve edineceği mesleği hayal et.. Mutluluğu için çalış, uğraş, didin..

Sen yeme o yesin..
Sen giyinme o giyinsin..
Sakın belli etme sıkıntılarını, çünkü her şey onun için..

Sonra şu çocuğa bak biraz daha..

İsmi Hasan Songur(du)..

Annesini düşün.. Babasını..
Senin hayallerine sahip o anne baba da yemeyip yedirdi, giymeyip giydirdi, mezun etti evlatlarını..

Öğretmen oldu..
Atanamadı diğer atanamayan genç çocuklar gibi..

Yerlerine birileri aradan sıkışıverdi sessizce ve haksızca..
Bu çocuk da bir fabrikada işçi olarak iş buldu çaresiz..

İlkokul bittiğinde bıraksaydı okulu, ah bıraksaydı okumayı, keşke bıraksaydı o okulları ustabaşı filandı çoktan..

Ama o bugün öldü..

Ama o bugün bir press makinesinin arasında bıraktı şuncacık hayatına sığdırdığı bunca emeği, bunca uykusuz geceyi, bunca gayreti, bunca umudu..

Şimdi git uyuyan evladının saçlarını okşayıp nasıl bir geleceği olduğunu hayal et..

Ama sakın sesini filan çıkarma..

Çünkü ölen senin çocuğun değil şimdilik..

Şimdilik..

Şimdilik... "

Manisa Organize Sanayi Işçileri