Sevgili Öğrencim Kardelen...

Birkaç ay önce zatürre teşhisiyle hastaneye yatıp tedavi görmeye başlamıştı. Onu ziyarete gittiğim gün yattığı yataktan doğrulup koskocaman gülümsemesiyle ayak ucunu işaret edip :
- Öğretmenim, buraya oturabilirsiniz , demiş ve yüreğimi yerinden oynatmıştı.. Neyse ki kısa sürede iyileşip aramıza dönmüştü..
Her akşam okul çıkışı bana sarılıp öyle evine gider Kardelen.. Peki burada bitiyor mu dersiniz? 
Elbette hayır... Arabamı onların evinin önüne park ederim her gün.. Okuldan ayrılıp arabama binecekken hep aynı manzara ile karşılaşırım. Kardelen çantasını eve bırakıp hava durumu nasıl olursa olsun arabanın yanında beni beklemektedir...Koşarak gelir ve tekrar sarılır bana..Birkaç kelâm edip yolcu eder beni... Arkamdan el sallarken şu cümlelerini duyarım ve eve varana kadar yankılanır durur kulaklarımda :
-Yolun açık olsun öğretmenim...
İşte bunun adı sevgidir... Koşulsuz, çıkarsız, tertemiz, gerçek bir sevgi...
Aslında benim yolculuğum her sabah sınıfa girip sizlerle göz göze gelince başlıyor sevgili yavrum... Her biriniz ayrı diyarlara açılan gizemli birer kapı gibisiniz âdeta.
Hepimizin yolu açık ve aydınlık olsun...