Sene başında Cizre'den eski bir öğrencim aradı:

"İlk öğretmenimdin. Okuldan çok korkardım. Bir gün burnum akmış, onu da koluma silmiştim. Yanıma geldin. Okulun ilk günleriydi ve ben her an dayak yiyebileceğimi düşünüyordum. Sırama büzülmüştüm. Elimden tutup beni dışarıya çıkardın. Okulun bahçesindeki çeşmenin başına götürdün. Bana sümkürmemi söyledin.  Yüzümü tertemiz yıkadıktan ve mendilinizle sildikten sonra
'Hadi koş sınıfa'
dedin. Ayaklarım titreyerek çıktığım sınıfa uçarak girdim.""

Sonra devam etti:

"Sen, hayatım boyunca karşıma çıkan en güzel şeydin öğretmenim"

...

Telefonu kapattıktan sonra bir süre düşündüm. 28 yıllık öğretmendim ve yüzlerce öğrenci yetiştirmiştim. Sevdiğim bir mesleği yapıyordum ve öğrencilerime iyi bir eğitim vermek için çok büyük çaba harcıyordum.

Yeterli miydim bilmiyordum.

Öğrencisi tarafından aranmanın derin hazzını yaşayan yüreğime biraz sonra "balyoz gibi bir soru" indi..
"Acaba" dedim.

Acaba öğrencilerim arasında
"hayatta karşıma çıkan en kötü şeydin"
diyen biri ya da birileri de var mıdır?

Hani benimle karşılaştığı güne lanet okuyan bir öğrencim olmuş mudur acaba?

"Keşke hiç karşıma çıkmasaydın, hiç dersime girmeseydin, hiç öğretmenim olmasaydın" diyen biri...

Adımı duyduğunda yüzünü buruşturan, yolda gördüğünde başını çeviren öğrencilerim varsa ve bunlardan biri karşıma dikilirse bir gün ve avazı çıktığı kadar bağırırsa:
"Seni hiç sevmedim öğretmenim, seninle olduğum hiçbir gün mutlu olmadım"

...
Sınıfımıza neşeyle, umutla, aşkla, şevkle, ışıl ışıl gözlerle, pırıl pırıl bakışlarla gelen çocukları dört yıl sonra, gözlerindeki parıltıyı söndürmeden ailesine teslim edebilecek miyiz acaba?

Dört yıl sonra çocuklarımızı mezun ederken bir anne çıkarsa karşımıza ve sorarsa:
"Çocuğumun gözlerindeki parıltıyı ne yaptın da söndürdün öğretmen?"

Ve bir baba derse:

"Yavrumun neşesini, umutlarını, hayallerini çalmışsın. Ver onları geri"

...

Öğretmenlik "ateşten gömlek giymekmiş" de haberimiz yokmuş meğer...
Ali ÇAM / Mado Kadriye Kanbur İlkokulu - KAHRAMANMARAŞ