Problemi Tek Başına Çözen Öğrenci Daha Başarılı

Marie Antoinette, “Onları pasta yesinler” dedi. Öğretmenler, veliler ve yöneticiler, öğrencilerin zorluklarla baş başa kaldıklarında kendilerinin sorunu çözmelerini önermelidir. 

Singapur Ulusal Eğitim Enstitüsü, Eğitim Bilimleri araştırma görevlisi Manu Kapur “Üretken Başarısızlık” başlıklı araştırmasında öğrencilerin zorluklar ile karşı karşıya kalmaları ve mücadele etmelerinin onların daha iyi öğrenmelerini sağladığı yargısına ulaşmıştır. Manu Kapur’un yaptığı araştırma, öğretmenlerin öğrencilere yeni bilgiler sundukları çalışmalarda bu yöntemi kullamalarının, öğrencinin kendi becerileri ile durumla başedene kadar birçok yapılandırma ve rehberlik sağlayarak öğrenciyi desteklediğini, fakat aynı zamanda en iyi öğrenme yolu da olmadığını göstermiştir. Açıkçası kendilerine verilen materyal ile öğrencinin, başlangıçta herhangi bir destek almadan kendi becerileri ile uğraşması, çabalaması öğrenme sürecine katkı sağlamaktadır.

Kapur ve Katerine Bielaczyc, Öğrenme Bilimleri Dergisi’nde son yayınlanan çalışmalarında Singapur’da üç okulda “üretken başarısızlık” prensibini matematik problemlerinde kullandıklarını paylaştılar. Çalışma iki grup öğrenci ile gerçekleştirildi. Çalışmaya katılan ilk öğrenci grubuna öğretmenleri tarafından yoğun yönlendirme, konu ile ilgili destek ve geri bildirim verildi. Öğretmeninin desteğini alan öğrencilerin matematik problemlerini çözebildikleri gözlemlendi. Birinci grup çalışırken aynı zamanda ikinci bir öğrenci grubunun da aynı problemleri çözmeleri, fakat çözerken sadece kendi öğretmenleri dışındaki kişiler ile işbirliği kurmaları istendi. Bu öğrenciler tüm problemleri doğru şekilde çözemediler fakat problemin içeriği ve olası çözüm yolları ile ilgili birçok fikir ürettiler. Çalışma sonucunda iki öğrenci grubu da çalışma sırasında öğrendiklerini değerlendirdiler. Yapılan değerlendirmede başarılı olan ikinci öğrenci grubuydu.

Çabalamak öğrenmek demektir…
İkinci grubun yaşadığı zorlanma tam da Kapur’un gizli yarar dediği durum.

BU DURUM ÖĞRENCİNİN DOĞRU SONUCU DEĞİL PROBLEMİN DERİN YAPISINI ANLAMASINI SAĞLAMAKTADIR. BU ÖĞRENCİLER FARKLI BİR SINAVDA BENZER BİR SORU İLE KARŞILAŞTIKLARINDA ÖNCEKİ BİLGİ VE DENEYİMLERİNDEN YARARLANARAK, BAŞKALARININ DESTEĞİ İLE PROBLEM ÇÖZEN ÖĞRENCİLERDEN DAHA BAŞARILI OLACAKLARI KESİN. GERÇEK HAYATTA PROBLEMLER NADİREN DÜZGÜN BİR PAKET İÇİNDE BİZLERE SUNULUR. DOLAYISI İLE BİR PROBLEMİN DERİN YAPISINI ANLAMA VE ÇÖZEBİLME BECERİSİ İHTİYACIMIZ OLAN ANAHTARIN TAM DA  KENDİSİDİR.

Kapur’un notlarından bir kısmında şu cümleye rastlıyoruz: ‘Hiçbirimiz başarısız olmak istemeyiz, ihtiyacımız olan üretkenliği ortaya çıkaran zorlanma ve başarısızlık durumudur.’ Kapur  çalışmalarında yararlı bir mücadele için üç koşuldan bahsetmiştir.

Öğrenciyi zorlayacak fakat kaygılandırmayacak problemler seçelim
Yaptıkları işi ayrıntılı bir şekilde anlatabilecekleri fırsatları öğrencilere tanıyalım
Öğrencilere problemin doğru ve yanlış çözümlerini kıyaslayacak, karşılaştıracak fırsatlar tanıyalım.
Öğrencilere öncelikle zorluk karşısında mücadele etme, çabalama deneyimini yaşatalım, anlamanın tacını ikinci basamakta giydirelim. Böylece kendi pastalarına sahip olduklarından ve kendileri yediklerinden süphemiz kalmasın.

Çeviri: Nadin Aleksanyan

http://blogs.kqed.org/mindshift/2014/02/bigger-gains-for-students-who-dont-have-help-solving-problems-struggle-to-learn/