Okullardaki Yetişkinler Arasındaki İletişimin Önemi

Bir şey oldu. Meslektaşın, biraz sert veya uygunsuz bulduğun bir şey söyledi. Yanlış veya çağrılmamış bir şey. Bunu sana söyledi. Veya bir öğrenciye. Yudum

Donup kaldınız. Tam “Of!” demelik bir andı. Şimdi ne olacak? Otoparka koşup iş arkadaşınızın dedikodusunu mu yapacaksınız? Onu şikayet etmek için eşinizi ya da sevgilinizi mi arayacaksınız? Yoksa hislerinizi ve endişelerinizi iş arkadaşınızla paylaşmak için insancıl ve yapıcı bir yol bulmaya mı çalışacaksınız?

Zor konuları konuşmakla ilgili iki kitap yazdım çünkü eğitimsel açıdan kusurlu, fiziksel açıdan tehlikeli ve duygusal açıdan hem eğitimcilere hem de öğrencilere zarar veren davranışlara şahit oldum. Ve insanlara, uygun olduğunu düşündüğüm şekilde yaklaşma becerisine sahip değildim. Bu durum beni rahatsız ediyordu.

Bazı stratejilere ihtiyacım vardı.

Zorlu konuşmaları planlamak ve senaryolaştırmak için birçok yöntem ve ipucu mevcut. Bazıları diğerlerine göre daha fazla zaman alıyor. Yine de diyelim ki, bir toplantıda, yürüyüş sırasında ya da koridorda bir şey oldu ve konuyu kısa vadede ele almak istiyorsunuz, yani 24 saat içinde. Bu yüzden de plan yapacak fazla vakit yok. Hakkınızı savunduğunuz ancak baskın taraf olmadığınız bir konuşmayı nasıl yaparsınız? Açık, ancak agresif olmayan bir konuşmayı? İşte, kullanmayı düşünebileceğiniz birkaç kısa senaryo.

1. Senaryo:

“Fark ettim ki… Şunu düşünmeye başlıyorum… Sen de görebiliyor musun?”

Bu senaryoda, karşınızdaki kişiyle, bir davranışı ya da hareketi fark ettiği, beyninizin de bundan bir sonuç çıkardığı ve bunu belli bir açıdan yorumladığı bilgisini paylaşıyorsunuz. Olanları sizin nasıl gördüğünüzü bilmelerini istiyorsunuz. Bu sayede suçlayıcı bir tonlama ve “taraf” olmaksızın yaşanılan olay ile ilgili kendi yorumunuzu ifade etmiş olursunuz.  

Birkaç örnek verecek olursam: “Mark, öğrencin masana geldiğinde ona epey yüksek bir sesle ‘Ne istiyorsun?’ dediğini fark ettim. O öğrenci yerinde ben olsaydım, aldığım cevaptan sonra artık yanına gelip soru sormaya gözüm korkardı. Sana cevap verirkenki çekingenliğini hissettin mi? Sen olanlar hakkında ne düşünüyorsun?”

Ya da: “Jessica, ‘İkinci sınıf öğretmenleri de hep böyle şeyler yapıyorlar,’ dediğinde saygısızlık ettiğini düşündüm çünkü bu hepimiz hakkında yaptığın ve bence yanlış olan bir genellemeydi. Yorumunun bizi neden üzdüğünü görebiliyor musun?”

2. Senaryo:

“Yaptığında… Hissettiğim şey… Yardımcı olabilir…”

Bu “ben dili” ifadesi ikokulda çocuklara öğretiliyor. Biz de çocukların bu tür cümleler kurarak hislerini olgun bir şekilde ifade edebileceklerini varsayıyoruz. Ancak, okullarda bu tür cümleler kullanmaya ihtiyaç duyan yetişkinler de görmüyor değilim!

3. Senaryo:

Bir süre önce bir toplantıda, ben de kibar olmayan bir davranışta bulunmuştum. Bundan bir gün sonra çalışma arkadaşım Melissa, yanıma geldi (ben yalnızken) ve “Toplantı için istediğin bilgilere sahip olmadığım için üzgünüm, ancak gözlerini devirip suratını astığında bana kabalık ettiğini düşündüm. Vücut diline biraz daha dikkat eder misin, lütfen?”

Melissa hislerini benimle paylaştığında çok utanmıştım ancak onun haklı olduğunun ve bir yetişkin gibi davranmam gerektiğinin de farkındaydım. Benimle yaptığı bu zorlu kısa konuşma insancıldı ve yerinde bir konuşmaydı. Eğitimcilerin bu tür zorlayıcı konuşmaları yapabilmeleri için çeşitli yöntemlere ihtiyaçları var. Yorumlarını bizlerle paylaşanları dinleyecek kadar da olgun olmalıyız aynı zamanda.  

Öğrencilere, kelimeler aracılığıyla nasıl medeni ve olgun olunacağının örneğini okullardaki yetişkinler veriyor. Konuşmadan önce planlama yapmamız, kendimizi kontrol etmemizi ve  insanlara karşı daha incelikli olmamızı sağlar. Aynı zamanda öğrencilerimiz ve okullarımız için en iyisini yapmak hepimizin sorumluluğu haline gelir. 

Çeviri: Zeynep Topal

Kaynak: http://jenniferabrams.com/share-something-difficult-colleague/