Dördüncü haftadayız. Çocukların büyük bir kısmı alıştı. Kendi başlarına sınıfa girip çıkıyor ,okulun içinde rahatça dolaşıyorlar.

-Nereye gidiyorsun?
-Öğretmenler odasına
-Ne yapacaksın orada?
-Bir çay içip gelirim.
-Sonra bir yere gidecek misin?
-Tuvalete giderim.
-Çok kalacak mısın?
-…………………..
-Fazla kalmam , siz beni beklemeyin sınıfa gidin.
Sonra bunlar tuvaletin kapısına geldiler. Öğretmenimmmmm, öğretmenimmmm nasıl bağırıyorlar.
Çocuklar siz gidin dedim. Baktım hala kapıda bekliyorlar.
-“Ne bekliyorsunuz siz burada ?”, dedim
- Öğretmenler zili çaldı. Seni almaya geldik.
Resmen tıpış tıpış sınıfa beraber gittik.
Son ders hamur oynadık. Hamuru değişik bir şey yapmışlar. Üç kişi tutmuş sanki kaşıkçı elması gibi getiriyor.
-“Bu ne ?”, dedim.
-Sana sürpriz.
Açıkçası bir şeye benzetemedim.
-Sürpriz arkada, çevir bak
Bir çevirdim. Kalp basmışlar.
Ama nasıl mutlu ve heyecanlılar. Bir şeyi kalpten vermek dedikleri bu olmalı.

Tülay Olçum