Bütün Öğrencileri Kucaklamak!

Daha sonra sınıflarımızdaki önemli hümanist uygulamaları bir kenara bıraktık veya en aza indirdik. Eğitim araştırmacısı Maria del Carmen Salazar'a göre , yazılan ve yönetilen öğretim müfredatı gibi şeylerin aşırı kullanımı, eğitimcileri ve öğrencileri anlamlı ilişkiler geliştirmekten alıkoyabilir.

Standartlaştırılmış öğretme yaklaşımı, bütün çocuk eğitimi araştırmalarından bildiğimiz kadarıyla çelişir. Bir odada günlük olarak büyüyen ve keşfedilen tüm varlıkların insanlığını sabote edebilir.

DÖRT ÖNERI
Öğretim ve öğrenmeye insancıl yaklaşımı benimseyen daha bütüncül bir yaklaşımı benimsemek için Salazar, eğiticilerin daha fazla insancıllaştırıcı pedagojiyle ilgilenmelerini ve öğrenmelerini sağlamanın belirli yollarını önermektedir . Önerileri arasında, her biri için öneriler sunan aşağıdaki dörtü keşfetmek istiyorum; çünkü bunları, sınıfta uyumlu bir öğrenim topluluğu oluşturmak için özellikle yararlı buldum.

1. Öğrencilerin ilgi alanlarını ve ilgilerini dinleyin: Kaç kişi bir dersi veya öğrenci veya öğrenci grubuyla etkileşime girerek materyalleri nasıl bağladıkları ve nasıl ilişkilendireceklerini kontrol etsinler mi? İlgi ve kaygılarına odaklanan yeterli öğrenme deneyimleri geliştiriyoruz mu? Öğrencileri müfredattan önce mi koyuyoruz, bu da sık sık hayatlarında öğretilenleri birbirine bağlamak için giriş noktaları bulmak için problem soruları sormamız anlamına geliyor?

Öğrencileriniz hakkında daha fazla bilgi edinmenize ve hayatlarını aydınlatmanıza yardımcı olacak birkaç yararlı etkinlik:

Hayat Haritası
2. Öğrencileri kişisel düzeyde tanıyın ve evdeki deneyimlerini anlamaya çalışın: Bu, onların hayatları hakkında bir anket vererek başlayabilir  , yılın başlangıcında (veya yılın herhangi bir zamanında, yaşlarına göre soruları ayarlayarak)  Öğrencilerinizi olabildiğince çok boyutlu hale getirmek istiyorsunuz.

Yeni öğretmenler, özellikle bu görev tarafından bunalmış hissediyorlar. Odadaki her bir birey hakkında bilgi edindikten sonra, “Büyükannen nasıl?” Gibi şeyler sorabilirsin. Kalçanın ameliyathanesinden mi? ”Veya" Kamp gezisi nasıl geçti? " Önemli bir not: Koruyucu bakımda yaşayan bir öğrenciniz varsa, bunu bilmek istersiniz. Tüm derse hitap ederken “ailenizi” söylemekten kaçınmak ve bunun yerine “yaşadığınız yetişkinler” veya “ebeveynleriniz veya velileriniz” gibi ifadeler kullanmaktan kaçınmalıyız.

Eğer endişe duyduğunuz bir çocuk varsa ve bir şeylerin biraz rahatsız edici olduğunu biliyorsanız, çocuğu nazik yollarla sorgulayın, okul danışmanıyla konuşun ya da ofisteki öğrencinin dosyasına bir göz atın. Öğrencilerden bunu yapmaları hakkında hayati bilgiler öğrendim: Şizofreni tanısı konan bir çocuk yakın zamanda şizofreni tanısı almıştı, gözlük reçetesi olan birkaç çocuk gözlük bulundurmadı ve bir kız evsizdi ve ailesi ile birlikte yaşıyordu.

Özellikle endişe duyduğunuz çocuklarla rutin olarak öğle yemeğinde veya okuldan önce veya sonra beş veya 10 dakikalık konuşmalar ve check-in yapınız. Bu kısa görüşmeler sırasında okul dışında neyin nefret ettiğini anlamak için daha derin bir anlayışa sahip olabilirsiniz.

Daha sonra empatik olmak, zorluklarını kabul etmek ve akademik olarak geliştirmek için bazı hedefler belirlemek için bir fırsatınız olur. Daha fazla danışmanlık hizmeti için onlara başvurabilir ya da onlar için ek destek isteyebilirsiniz.

3. Model nezaket, sabır ve saygı: Konuştuğumuz yol ve seçtiğimiz kelimeler sınıf alanını insancıllaştırmak için çalışır. Öğrencilerle nasıl konuşuruz? Hayatımızda diğer insanlarla konuşmamızın bir yolu var mı? Bir çocuğun onun gelişimi ile ilgili soru sorduğunda sesi nazik ve davet ediyor mu? Sadece seçici bir şekilde otoriter bir ton kullanmaya özen gösterir miyiz? Ve yeterince bekleyip, cevap vermeden önce bir soru düşünmesi için çok zaman harcıyor muyuz?

Kötü günlerimiz var, ama öğretmen olarak her gün en iyi yüzümüzü getirmemiz gerektiğini biliyoruz.Çocuklar iyi çalışmıyor. Anları zorlamak ve zor bir tonda görev yaptığımız çocuklarla konuştuğumuzdan emin olmak zor anlarda zor olabilir. Direktifler zaman zaman gereklidir ve disipline etmeliyiz, ancak bunu yaparken de adil, kibar ve saygılı olabiliriz. Herkesin haysiyetini odamızda, kendi aramızda tutmak zorundayız. Herkesin, ne kadar zorlu olursa olsun, memnuniyetle karşılandığını, görülmesini, gerekli ve istendiğini istiyoruz.

4. Öğrencilerin genel refahı ve duygusal ve sosyal benliklerine eğilimlidir: Güne, odada bulunan her çocuğun nasıl hissettiklerini paylaştığı tek kelimeli bir check-in ile başlayın. İşte kelimeleri duygu listesi ekranında duvara veya proje üzerinde katlanmak. (Siz de sizinkini paylaşın!) Bu, gününüzün ilk önce siz olduğunuzu kabul ederek başlar, sonra öğrenciler.

Bir ders veya görev sırasında, odadaki enerji seviyeleri düştüğünde, öğrencileri kalemlerini yere koymaya ve hızlı bir şekilde durup streç yapmaya davet edin.

Bir öğrenciyi disipline sokmadan veya zorlu bir öğrenciyle bire bir derse başlamadan önce, “Nasılsın? Yardım edebileceğim bir şey var mı? ”Çocuklar da kötü günler geçiriyorlar ve buna tepki vermekten ziyade buna karşı duyarlı olmak istiyoruz.

Başkalarıyla sosyalleşmek canlandırabilir ve refahımıza katkıda bulunabilir, bu yüzden büyük günler geçirin ve dışarıda öğrencileri çimlere oturtup bir soru, alıntı veya istemi tartışmak için dışarı çıkarın. Öğrenmenin sosyal bir eylem olduğunu biliyoruz (Teşekkürler, Lev Vygotsky), bu yüzden tüm dersliklerimizde konuşma ve konuşmalar bir rutin olmalıdır. Bir ya da iki kişi ile çocuklar, tamamladıkları bilim projelerinin en zor kısımlarını okuyarak ya da yansıttıkları bir hikaye hakkında bir tahmin yapmayı paylaşabilirler.

BIZIMLE BAŞLIYOR
Kendini göster ve kendin ol. (Sen de insansın!) Çocuklarımız, liderliği aldıklarında kim olduklarını paylaşmaya çok daha açıklar. Fırsat izin verdiği zaman, savunmasız olun , hayatınızdan bir eser getirerek veya bir çocuk olarak yaşadığınız bir zaman hakkında bir hikaye anlatarak kendiniz hakkında biraz bilgi paylaşın.

İnsanlığımızı göstermek, öğrencilerimizle bu ilişkileri geliştirmenin anahtarıdır. Ve ilişkiler önemlidir. Onlar öğrenmenin temeli.

Çeviri : Handan Taşgın

Kaynak: https://www.edutopia.org/article/embracing-whole-child