Bir defasında bir anne, “Hocam, dokuz yaşındaki kızım bana karşı çok saygısızlaştı.” diyerek şikâyetini dile getirmişti.

“Saygısızlık olarak ne yapıyor mesela?” diye sorduğumda; “Örneğin geçen akşam kıyafet konusunda benimle tartışmaya başladı. Benim gösterdiğim kıyafetler yerine başka bir kıyafet giymek için inat ediyordu. Ben de sonunda ona bağırdım; ‘Yeter artık, ya benim dediğimi dinleyeceksin ya da bu kıyafetlerin hepsini götürür fakir çocuklara veririm.’ dedim. O da bana hiç umursamadan, ‘Senin aldığın elbiseleri giymeyeceğim artık, götür bu elbiseleri de istediğine ver.’ diye ağlayarak kendini banyoya kapattı.” dedi.

Ben meseleyi dinledikten sonra anladım ki, bu anne çocuğundan saygı bekliyor ama o saygıyı kendisi çocuğuna göstermiyordu.

“Peki, neden istediği kıyafeti giymesine izin vermiyorsunuz?” diye sorduğumda; “Ama o kıyafeti bir hafta hiç aralıksız giydi. Gören de sanki başka kıyafeti yokmuş zanneder.” dedi.

Aslında bu anne, kendi saygınlığını çevresinden edinmek için çaba harcadığından çocuğu ile bir mücadele içine girdiğini fark etmiyordu. Başkalarının gözünde değer kazanmak için çocuğunun gözünde değerini yitirdiğini ise hiç anlamamıştı.

Bu anne için çocuğu, kendi tercihlerini gerçekleştirmek yerine anne babasının tercihlerini yerine getirmek zorundaydı. Halbuki dokuz yaşına gelmiş bir çocuğa kendi tercihlerini yapabilmesinde rehberlik etmek yerine kendi tercihlerini ona “dikte” etmek onun kişiliğini hesaba katmamak, ona saygı duymamak demekti.

Ebeveynin çocuğun tercihlerine saygı duymaması gibi istekleri yerine gelmedikçe çocuğa soğuk durması, ezici ve aşağılayıcı bakması, onunla sert konuşması da çocuğu küçük görmenin, onun kişiliğine saygı duymamanın bir tür dışa vurumudur.