BEN ÖĞRETMENİM ARKADAŞ

BEN ÖĞRETMENİM ARKADAŞ

Anadolu’mun kır dağlarında,
Kardelen olur açarım.
Bazen, güneş olurum ufuklardan doğarım.
Yıldız olur yağarım çocuklarımın rüyalarına,
Bazen rengarenk kalemim ben,
Çeşit çeşit çiçek olur açarım gönüllerde
Ben, ben öğretmenim arkadaş.

Ben bir sevda uğruna çıktım yollara
Sarp kayalardan, patikalardan geçtim
Elimde bir valiz, içinde bir gömlek bir pantolon
Sevda türküleri söyledim kulaklara
Çocuk şarkıları oldum dudaklarda
Ben boyadım gök kuşağını, 
Türlü çiçek renginde
Ben, ben öğretmenim arkadaş.

Yok olmayı değil, var olmayı öğrettim.
Nefreti değil, sevmeyi öğrettim.
Silah tutmayı değil, kalem tutmayı öğrettim.
Ben onlara bir şey daha öğrettim aslında…
İnsan olmayı da öğrettim onlara.
Ben, ben öğretmenim arkadaş.

Haber saldım herkese, bir kuşun kanadında.
Topladım herkesi, şemsiyemin altında.
Çiçek topladım demet demet,
Sevip okşadım onları tek yek,
Rengi, başka başka olsa da 
Onlar benim çiçeklerim.
Ben, ben öğretmenim arkadaş.

Bazen ana oldum, doldurdum yürekleri,
Baba oldum açtım kanatlarımı,
Bazen çocuk oldum, fetettim gönülleri.
Yağmur oldum, suladım körpecik bedenleri.
Ben, ben öğretmenim arkadaş.

Hakaret ettiler, vazgeçmedim sevdamdan.
Anlıma silah dayadılar, korkmadım namertten.
Şehit ettiler ammaaa…
Yine geçmedim ülkümden.
Ben, ben öğretmenim arkadaş.
Bir vatan sevdalısıyım ben.
YÜKSEL EVREN 24/11/2017