BAKANIMIZ ZİYA SELÇUK 'UN KALEMİNDEN

Ellerimizi bir çocuğun saçlarının arasında dolaştırmayı, bir ihtiyarın damarlı ellerinin üzerinde parmaklarımızı gezdirmeyi, bir dosta sarılmayı, kol kola, el ele, omuz omuza olmayı, bir ağaca sırtımızı yaslayıp toprağın kokusunu ciğerimizde duymayı bir ölçüde unutmuştuk ya hayatın büyük telaşı içinde. Birbirimize hal hatır soracak vaktimiz de yoktu belki, cevaplanmayan telefonlar da çoktu, dostları, arkadaşları geçelim, anneye, babaya, evlada geniş geniş ayıracak vaktimiz de yoktu. Dar zamanlara yoğun duygular sıkıştırmaktı yapabildiğimiz en büyük hamle. Koşuyorduk biz durmadan. Sonra o büyük koşu durdu... Koşup koşup yanına vardığımda rahmetli annem dizine yatırır öyle dinlendirirdi. Çok konuşmazdı, ben de anlatmazdım, oraya yatıp da kendi kendimi dinlemeye başladığımda bulurdum soruların cevabını, kalkınca çözüm kendiliğinden başlamış olurdu sanki. Şimdi dünya durdu. Hikmet mesajını verdi ve bir anne gibi tabiat vasıtasıyla yatırdı dizine insanoğlunu. Başka türlü duracağımız, ne yapıyoruz kendimize biz, ne yapıyoruz dünyaya bunca hırsımızla diyeceğimiz de yoktu. Şimdi ellerimiz bir çocuğun saçlarında gezinmeyi, bir ihtiyarın ellerini tutmayı, kollarımız bir dostu kucaklamayı özlüyor mu? Özlüyor. Bir ağaca yaslanmaya muhtaç mıyız? Evet. Pek çok şeyin kıymetini şimdiden bildik mi? Herkesin kabulü. Böyle öğrenmesek iyiydi ama böyle oldu. Bu günler geçecek. Bir gün yeniden dışarıda olacağız. Birbirimize bir metreden daha fazla yaklaşabileceğiz örneğin. Şimdi durduğumuz yerden gün gelip kalkacağız. Şimdi adım adım umuda yürüyoruz. Dilerim o zamana erdiğimizde hep çocuklara vadettiğimiz daha güzel bir dünya için çözüm kendiliğinden başlamış olur. Şimdi düşünmeden edemiyor insan; belki de tüm yaşananlar bunun içindir...