TÜRK ÖĞRENCİLERİNİN KENDİNİ TANIMA İLE İMTİHANI

Çocuklarla bir çalışma yaptık. 
Kendimizi tanıyor muyuz?
Duygu ve düşüncelerimizin ne kadar farkındayız? 
Kişisel özelliklerimizi biliyor muyuz?
Kendimizi tarafsız bir gözle değerlendirebiliyor muyuz?
Herkese kâğıt dağıttım ve en üste büyük harflerle BEN yazıp  kağıdı ikiye bölmelerini istedim.
Bölünmüş taraflardan birine  sevdiğimiz, beğendiğimiz huylarımız, davranışlarımız , yeteneklerimiz ,alışkanlıklarımız neyse onu yazacağız. 
Diğer tarafa da hoşlanmadığımız  huylarımızı,  alışkanlıklarımızı  yazacağız
Çocuklar bu çalışma için çok heveslendiler. Kendileri hakkında düşünmek  onlara ilginç geldi.   Heyecanla yazmaya başladılar.  
Sevilen tarafa “ akıllıyım, arkadaş canlısıyım, yardımseverim, güzelim, çalışkanım, iyi kapliyim, naziğim”  gibi bir çok özellik yazmışlar.
Ben de aralarında  dolaşıp göz ucuyla bakıyorum yazdıklarına . 
Çocuklardan bir tanesinin  olumsuz  taraftaki   listesi  baya uzundu.
“Sinirliyim, çabuk kavga çıkarırım, kaba konuşurum, küserim, biri beni geçerse gıcık olurum” gibi bir sürü şey yazmış. 
Diğer tarafa ise  hiçbir şey yok
“Burası bomboş hiç bir şey yazmamışsın” dedim.
“Öğretmenim düşünüyorum  düşünüyorum ama  iyi bir huyumu bulamadım” dedi.
“Öyle şey mi olur?”  dedim. “Biraz daha düşün. Beğendiğin huyların, davranışların mutlaka vardır.”
Gerçekten ciddi ciddi  düşündü. Zil çaldı, tüm sınıf kağıtları verip çıktı.
O baya oturdu. 
“Öğretmenim ” dedi.” Şurada yazan sevmediğim olumsuz yanlarımı biri bana söylese kavga çıkarır, kabul etmezdim. Ana insan kendisi düşünce nasıl davrandığını  fark ediyor. Öğretmenim insanlar ne kadar çok başkalarını kandırmaya çalışıyor.  Kimse yalancıyım, kavgacıyım, huysuzum  demiyor ama aslında öyleler ” dedi.
Kendisiyle ilgili küçük bir yüzleşme yaşamıştı. Bu durum çok hoşuma gitti. 
“Bak gördün mü?” dedim. “İyi özelliklerinden birini buldun. Kendini dürüstçe eleştirebiliyorsun. Bence yaz bunu olumlu tarafa.” 
“Ama öğretmenim diğer taraf çok uzun oldu” dedi  üzgün bir sesle. 
O an ne yapacağını bilemediğini hissettim.
“Olsun” dedim. “ Oradaki davranışları diğer tarafa nasıl taşırız  yavaş yavaş  öğreneceğiz. Sen kendinde ne var ne yok tespit etmişin.  Bunları ayırt edebildiğine göre değiştirmek istediklerini değiştirebilirsin.” 
Biraz aklına yatar gibi oldu.  Olumlu tarafa “kendimi eleştirebiliyorum” yazdı ve kağıdı bana verdi. 
Kendimize karşı açık olmak büyük bir cesaret ister aslında.
Kimse yoğurdum ekşi diyemiyor.
Herkes bir başkasının eksiğini kusurunu fark ettiği an  hiç acımadan eleştirmeye başlıyor. 
Ama sıra kendimize gelince  “ O kadar kusur kadı kızında da olur” deyip görmemezliğe geliyoruz.
O zaman alalım bir kağıt kalem kocaman bir BEN yazıp düşünelim.
Herkes içindeki çocuğu çıkarmak istiyor ya çıksın bakalım o çocuk. 
Yazmaya başlasın. Acaba neler yazacak?
Ben de yazdım. Amaninnnn olumsuz taraftaki  liste ne kadar uzunmuş .
Çok ayıp. Çokkkk  ayıp. Kendimden beklemezdim bunu. Ben de diyorum  bunca hin fikir nereden aklıma  geliyor. İçim fesatmış aaaa :))
Neyse ne demiş Orhan Abimiz. “Hatasız kul olmaz,hatamla sev beni.”
Kimi seviyorsak hatasıyla sevelim.  Eleşirelim ama kantarın topuzunu da  iyi ayarlayalım
Herkesi öpeyrum…
I love kendim I lovee

Tülay Olçum