Okul çocuğu, öğretmenden daha güçsüzdür...

Öğretmen kendi gücünü çocuğun üstünde bir baskı unsuru olarak kullanıyorsa; o öğretmen, çocuğa zarar veren öğretmendir.

Çocuksa böylesi bir öğretmenin zararına uğramamak üzere daha çok ders çalışmak ve duygularını da bastırmak zorunda hisseder kendini.

Böylesi bir durum çocuğun okul başarısını artırsa da, duygusal gelişimine engel olur… Çocuk kendi gibi olmak yerine, öğretmeninden zarara uğramamak üzere onun istediği gibi olmayı marifet zanneder…

Kendi gibi olamamak, bir çocuğun başına gelebilecek en sorunlu durumdur.

Zira bütün kişilik bozuklularının özünde “kendilik bozukluğu” olduğu unutulmamalıdır.

Adem Güneş