Çocukluğundan itibaren “başkaları ne der” diye, kaygı biriktirmiş kişiler, çocuk sahibi olduklarında da çocuklarını “başkaları ne der” diye gözetim altında tutmaya çalışırlar. 

Böylesi ebeveynler genellikle çocukların çocuksu davranışlarını, ergenlerin kendince yaşam tarzlarını kabul etmek yerine, sürekli bir kısıtlama içerisine girerler. “Düzgün dur”… “düzgün otur”… “düzgün kıyafet giy” gibi sürekli bir eleştiri içindedirler de farkında bile değildirler.
Halbuki ergenlerin gelişimlerini sürdürebilmeleri için başkalarının gözlerine bakıp kendilerini ayarlamak yerine, kendi gibi olabilecekleri zeminler hazırlamalıdır… “El alem ne der?” diye çocuğun içine iç ses yerleştirmek, o çocuğun bütün bir yaşamını kendi gibi olmak yerine sürekli “başkaları ne der?” diye geçirmesine sebep olacaktır… “Aferin yukarıdaki komşu kızına, ne güzel giyiniyor. Bir de kendine bak, seni bu halde gören ne diyor acaba?” demek yerine;
“Kimsenin nasıl olduğu bizi ilgilendirmez, sen kendin gibi olmayı beceriyorsan, asıl önemli olan bu kızım. ” demelidir.