Çocuklar Anne ve Babalarından Korkmalı Mı?

Bazı gençlerin, riskli veya aptalca bir şey yapmamalarının ya da hayatlarını / başkalarının hayatlarını tehlikeye atacak veya bir bölünmede geleceklerinin gidişatını değiştirmemelerinin tek nedeninin ebeveynlerinin tepkisinden korktuğu söylendi. ikinci.

Bununla birlikte, bu soru daha küçük çocukları ve çocukların ebeveynlerinden korkup korkmamalarını (yaptırılması) gerekip gerekmediğini soruyor gibi görünüyor. Bu tür bir korku, çocuğun güvenliği için değil, bunun yerine bir ebeveynin çocuğu kontrol etmesi için yaratılmıştır. Dolayısıyla asıl soru, çocukların ebeveynlerden korkup korkmaması gerektiği değil, ebeveynlerin çocuklarını kontrol etmek için neden korkuyu kullandıklarıdır.

Korku, itaat etmenin en hızlı yoludur. İşte bu tür ebeveynler şöyle düşünüyor: En az miktarda zihinsel ve duygusal çabayla uyum sağlamak için en hızlı, en acil, en akıl almaz yöntemi istiyorsanız, korku sizi oraya götürür.

Çocuklar zayıf. Korku, onlara bir şeyi yaptırmak veya durdurmak için hemen işe yarar. Açıklamakla, akıl yürütmekle veya öğretmekle uğraşmanıza gerek yok. Korku, kelimelerin yapamayacağı sınırları öğretecektir.

Çocuklar küçük. Korku, acı verebilecek çok yüksek yetişkinleri gördüklerinde doğal olarak gelir - gerçek, beklenen ve / veya hayali. Korku, sabrın mümkün olmadığı soruları durduracaktır.

Reddedilme korkusu, fiziksel cezalandırma korkusu, terk edilme korkusu, duygusal işkence korkusu. Aralarından seçim yapabileceğiniz pek çok korku türü var ... korkuyu çocuklarla ilişkilerini mühürlemek için seçen ebeveynler, hedeflerine ulaşmak için bu korku araçlarını birleştirebilirler.

Tercih ettiğiniz silah olarak korkuyu kullandığınızda, görünür yara açmazsınız, bu nedenle eylemleriniz başkaları tarafından görülemez veya yargılanamaz. Çocuklarınızı dövmek zorunda değilsiniz, duygusal olarak çocuklara işkence edebilirsiniz. Terk edilme tehdidinde bulunun veya en değerli eşyalarını atın ... önlerine kırın ve çıplak elleriyle almalarını sağlayın ve parçaları çöpe atmalarını sağlayın. Bir dahaki sefere muhalefet etmeye veya isyan etmeye cesaret edip etmediklerini görün.

Duygusal / fiziksel olarak istismara uğramış çocuklar büyüdükçe olan budur: kendilerine korku salmayı öğrenirler. Ebeveynlerin bu noktada korku vermeye devam etmelerine bile gerek yok, korku seyir kontrolünde.

Bu korkuyu içselleştiren çocuklar şiddetli kaygı veya stres ya da kendine zarar verme davranışları gösterebilir. Bu korkuyu dışsallaştıran çocuklar "harekete geçer", isyan eder, zorbalık yapar ve başka türlü korkularını dışa aktarırlar.

Kendilerini daha fazla korkudan korumak için başarısızlıklarını gizlemeyi öğrenirler.

Korku hayatlarında cepheye ayak uydurmak için aldatmayı ve yalan söylemeyi öğrenirler.

Kendilerini kesmeyi veya ilaç vermeyi öğrenirler, daha büyük acıya karşı koymak için büyük bir acı.

Bazıları bu korkuyu ebeveynlerine geri veriyor. Diğerleri daha küçük, daha zayıf hedefler seçer. Ne de olsa bunu ebeveynlerinden, yardım edemeyecekleri ama sevip nefret ettikleri zorbalardan öğrendiler.

Bazıları kendilerinden o kadar nefret ediyor ki, kendilerini hayattan söndürmekten başka çareleri yokmuş gibi hissediyorlar.

Bu korkudan kaçanlar var ve başlarına gelenlerin farkına varıyorlar. Belki hayatlarının geri kalanını iyileşmek ve nasıl yeniden sağlıklı olunacağını öğrenmekle geçirirler.

Bu tür bir korkuyu bilmeyen, ancak bu korkudan kurtulan bir insanı sevmeye başlayanlar var. Belki yetişkin olarak bu korkuyu tadabilirler.

Belki bu dünyaya yeni çocuklar getirilir ve belki döngü devam eder.

Bu hayali korku şovuna takılırsanız, bu soruya farklı bir yaklaşım benimsediğimi görebilirsiniz: korku, ebeveyn ile çocuk arasındaki kaderi belirlediğinde ortaya çıkabilecek olası sonuçlar.

Alternatif çok daha fazla iş: Sonsuz sabır. Kendinden sürekli şüphe duyma ve sorgulama, "Bunu farklı bir şekilde halledebilir miydim?" Ve bir ebeveynin yoğun "kendi kendine çalışması" ve çoğu durumda, geçmişteki korkunun zararlarından iyileşme, kişisel iblislerle yüzleşerek yaşam boyunca getirdikleri küçük insanların fiziksel ve duygusal refahının iyi bir koruyucusu haline gelir.

Ebeveynler, bu sonuçların itaat çabukluğuna değip değmeyeceğine mi yoksa garantilediğinden korkan isyan sessizliğine mi karar verirler.

Alıntı