BİR DAHA PARMAK KALDIRSAM BİLE ÖĞRETMEN İLGİLENMEDİ

Bir okurum yazmış, okuyunca içimde bir sızı, bir öfke, isyan ve umutsuzluk duygusu yaşadım. Şöyle yazmış:

***
57 yaşındayım. Birinci sınıfta okumayı ilk öğrenip ödüllendirilen çocuktum. 3. Sınıftayken, veli toplantısına hiç gitmeyen anne, babamın yerine, abim gidip öğretmene; biz zaten kızımızı okutmayacağız, okuma öğrense yeter demiş. Bir daha parmak kaldırsam bile öğretmen ilgilenmedi.

***
Evet, 57 yaşında bir insan. Bu insan şimdi bir üniversitenin tıp fakültesinde bir profesör unvanıyla çalışıyor olabilirdi. Bu insan kadın olduğu için neden önü kesildi? Bunun hesabını kim, kime, ne zaman soracak? Bunun hesabını soran bir toplum olacağımıza acaba umudumuz var mı?

İçte kalan ukdeler unutulmuyor! Yazdığı ve içindeki ukdeyi paylaştığı için kendisine teşekkür ederim. Umarım kendisi kızlarının eğitimi için mücadele eden bir anne olmuştur. Buradan sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

Alıntı: Doğan Cüceloğlu