BABAM GELDİ!

Birlikte çalışırken yakından tanıma imkânı bulduğum bir gençle dün akşam yemek yerken, sık sık gittiği bir yakınının evinde çocuklarla babalarının ilişkisiyle ilgili bir gözlemini anlattı. Daha sonra biraz sessiz kaldı ve kendi babasıyla ilgili anılarını paylaştı. Yazarsan okurlarımla paylaşmak isterim, dedim; kırmadı yazdı. Aşağıda paylaşıyorum.

***
“Babammm Geldi!” diye çığlık attı küçük kızlar. Oyunumuzu bırakıp kapıya koştular. Halbuki oynadığımız oyundan çok keyif aldıklarını görebiliyordum. Demek ki akşam eve gelen babalarını karşılama heyecanları bizim oyunun verdiği keyiften çok daha güçlüydü.

Baba daha kapıdan girmeden çocuklar boynuna atladı. Sarıldılar, öpüştüler. Sonra baba elini yüzünü yıkamak için banyoya, çocuklar da yarım kalan oyunları için yanıma döndüler.

Besbelli ki babalarının gelişiyle akşamın geri kalanının daha da güzelleşeceğinden emindiler. Çocukluğumda aşina olmadığım bir coşkuydu bu, imrendim onlara…

Her akşam babam eve geldiğinde yüzlerimize bir ciddiyet yamardık. Onun gelişiyle bir kasvet dolardı eve. Birbirimize hiç söyleyemedik bunu ama akşamın olmasını, babamızın eve gelmesini hiç istemezdik… Tüm kardeşler bilirdik ki; babam kapıdan girerken çocukluğumuz pencerelerden uçar giderdi…

Yılda birkaç gün başka şehirlere gittiği olurdu. İşte evde olmadığı o günlerde, kardeşlerin arasında gizli bir bayram ilan edilirdi. Herkes bilirdi bu sevincin sebebini fakat kimse bunu söyleyecek cesareti kendinde bulamazdı. Cesaret dememeli aslında buna; birimiz eğer böyle bir şeyi söyleyiverirsek, “Ben babamı sevmiyor muyum yani?” tereddüdüyle baş başa kalmaktan korkardık belki de…

Kendi bildiğince seviyordu muhakkak bizleri. Allah razı olsun, karınlarımızı hep tok tuttu. Fakat bir insanın gönlünün doyması karnının doymasından daha önemliymiş…

O da bilmiyordu bunu, o da bizim gibi gönlü aç büyümüştü…

***
Merak ediyorum. Siz okurlarım bu yazıyı okuyunca neler hissettiniz, sizin baba anılarınız hangi babaya daha yakın?
Selamlar!

Doğan Cüceloğlu