0-4 yaş arasında çocuğun “bir kişi” ile bağlanmaya ihtiyacı vardır…

Duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarını koşulsuzca karşılayan kişiye bağlanır çocuk… Bağlandıkça da içinde güven duygusu oluşur.

Anne çalışıyorsa çocuk anneanne ya da bakıcıya da bağlanabilir… “Bir kişi”ye bağlandığında çocuğun duyguları dengelenir. Sonra da anneyle yeniden bağlanmaya geçebilir…

Çocuk ihtiyacını kimden karşılayacağını kestiremezse kaygı duyar... İhtiyacını kimin gidereceğini bilememe kaygısı…

Çocuğun çok kişiye bağlanması, onun çok sevildiğini düşündürür ebeveynlere... Aslında bu durum “çoklu bağlanma sendromu”dur.

Çoklu bağlanma halinde, anne bir şey söylediğinde çocuk annenin tesirinde kalmaz ve diğer kişiye yönelir. Duygularıyla mücadele etmek yerine, istediğinin olması için alternatif arar. Bu durum çocukta iradenin oluşumuna engel olur. Gece vakti “Dondurma isterim” diye diretir çocuk örneğin…

Zira bağlanmanın çocuk üzerinde iki temel kazanımından biri güven duygusudur… Diğeri de tesir…

Çocuk, “bir kişi” ile bağlandığında güven ve tesir daha güçlü olur.

Facebook Pedagog Adem Güneş Sayfasından Alıntıdır